Ἅμα δὲ ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸδωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι δῆθεν τῶνκιθαρισμάτων: οὐ γὰρ ἠδυνάμηνἐμαυτοῦ κἂν ἐπ̓ ὀλίγον κρατεῖν τὸ μὴὁρᾶν τὴν κόρην. Ἡ δὲ πρῶτον μὲνᾖσεν Ὁμήρου τὴν πρὸς τὸν λέοντατοῦ συὸς μάχην: ἔπειτα δέ τι καὶτῆς ἁπαλῆς μούσης ἐλίγαινε: ῥόδονγὰρ ἐπῄνει τὸ ᾆσμα. [2] Εἴ τις τὰςκαμπὰς τῆς ᾠδῆς περιελὼν ψιλὸνἔλεγεν ἁρμονίας τὸν λόγον, οὕτωςἂν εἶχεν ὅ λόγος: ‘εἰ τοῖς ἄνθεσινἤθελεν ὁ Ζεὺς ἐπιθεῖναι βασιλέα, τὸ ῥόδον ἂν τῶν ἀνθέων ἐβασίλευε.Γῆς ἐστι κόσμος, φυτῶν ἀγλάισμα, ὀφθαλμὸς ἀνθέων, λειμῶνοςἐρύθημα. [3] Ἔρωτος πνεῖ, Ἀφροδίτηνπροξενεῖ, εὐώδεσι φύλλοις κομᾷ, εὐκινήτοις πετάλοις τρυφᾷ, τὰπέταλα τῷ Ζεφύρῳ γελᾷ.’ Ἡ μὲν ταῦταᾖδεν: ἐγὼ δὲ ἐδόκουν τὸ ῥόδον ἐπὶ τῶνχειλέων αὐτῆς ἰδεῖν, ὡς εἴ τις τῆςκάλυκος τὸ περιφερὲς εἰς τὴν τοῦστόματος ἔκλεισε μορφήν.
Καὶ ἄρτι πέπαυτο τῶνκιθαρισμάτων καὶ πάλιν τοῦδείπνου καιρὸς ἦν. Ἦν γὰρ ἑορτὴπροτρυγαίου [p. 59] Διονύσου τότε. Τὸν γὰρ Διόνυσον Τύριοινομίζουσιν ἑαυτῶν, ἐπεὶ καὶ τὸνΚάδμου μῦθον ᾄδουσι: [2] καὶ τῆςἑορτῆς διηγοῦνται πατέρα μῦθον, οἶνον οὐκ εἶναί ποτε παῤἀνθρώποις, οὐ τὸν μέλανα τὸνἀνθοσμίαν, οὐ τὸν τῆς Βιβλίνηςἀμπέλου, οὐ τὸν Μάρωνος τὸνΘρᾴκιον, οὐ τὸν Χῖον τὸν ἐκΛακαίνης, οὐ τὸν Ἰκάρου τὸννησιώτην, ἀλλὰ τούτους μὲνἅπαντας ἀποίκους εἶναι Τυρίωνἀμπέλων, τὴν δὲ πρώτην παῤ αὐτοῖςφῦναι τῶν οἴνων μητέρα. [3] Εἶναιγὰρ ἐκεῖ φιλόξενόν τιναβουκόλον, οἷον τὸν ἸκάριονἈθηναῖοι λέγουσι, καὶ τοῦτονἐνταῦθα τοῦ μύθου γενέσθαιπατέρα. Ἐπὶ τοῦτον ἧκεν ὁΔιόνυσος τὸν βουκόλον, ὁ δὲ αὐτῷπαρατίθησιν ὅσα γῆ φέρει καὶἅμαξα :βοῶν: ποτὸν δὲ ἦν παῤ αὐτοῖςοἷον καὶ ὁ βοῦς ἔπινεν: [4] οὔπω γὰρτὸ ἀμπέλινον ἦν. Ὁ Διόνυσοςἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης τὸνβουκόλον καὶ αὐτῷ προπίνεικύλικα φιλοτησίαν: τὸ δὲ ποτὸνοἶνος ἦν. Ὁ δὲ πιὼν ὑφ̓ ἡδονῆςβακχεύεται καὶ λέγει πρὸς τὸνθεὸν ‘πόθεν, ὦ ξένε, σοὶ τὸ ὕδωρτοῦτο τὸ πορφυροῦν; [5] οὐ γάρἐστιν ἐκεῖνο τὸ χαμαὶ ῥέον. Τὸ μὲνγὰρ εἰς τὰ στέρνα καταβαίνει καὶλεπτὴν ἔχει τὴν ἡδονήν: τοῦτο δὲκαὶ πρὸ τοῦ στόματος τὰς ῥῖναςεὐφραίνει καὶ θιγόντι μὲν ψυχρόνἐστιν, εἰς τὴν γαστέρα δὲκαταθορὸν ἀνάπτει κάτωθεν πῦρἡδονῆς.’ Καὶ ὁ Διόνυσος ἔφη ‘τοῦτόἐστιν ὀπώρας ὕδωρ.’ Ἄγει πρὸς τὴνἄμπελον ὁ θεὸς τὸν βουκόλον, [6]καὶ τῶν βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶθλίβων καὶ δεικνὺς [p. 60] τὴνἄμπελον ‘τοῦτο μέν ἐστιν’ ἔφη ‘τὸὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ πηγή.’ Ὁ μὲν οὖνοἶνος οὕτως ἐς ἀνθρώπουςπαρῆλθεν, ὡς ὁ Τυρίων λόγος, ἑορτὴν δὲ ἄγουσιν ἐκείνην τὴνἡμέραν ἐκείνῳ τῷ θεῷ.
