Σιδὼν ἐπὶ θαλάττῃ πόλις, Ἀσσυρίωνἡ θάλασσα, μήτηρ Φοινίκων ἡ πόλις, Θηβαίων ὁ δῆμος πατήρ: δίδυμοςλιμὴν ἐν κόλπῳ πλατύς, ἠρέμακλείων τὸ πέλαγος. Ἧι γὰρ ὁ κόλποςκατὰ πλευρὰν ἐπὶ δεξιὰκοιλαίνεται, στόμα δεύτερονὀρώρυκται, καὶ τὸ ὕδωρ αὖθιςεἰσρεῖ, καὶ γίνεται τοῦ λιμένοςἄλλος λιμήν, ὡς χειμάζειν μὲνταύτῃ τὰς ὁλκάδας ἐν γαλήνῃ, θερίζειν δὲ τοῦ λιμένος ἐς τὸπροκόλπιον. [2] Ἐνταῦθα ἥκων ἐκπολλοῦ χειμῶνος σῶστρα ἔθυονἐμαυτοῦ τῇ τῶν Φοινίκων θεᾷ: Ἀστάρτην αὐτὴν οἱ Σιδώνιοικαλοῦσι. Περιϊὼν οὖν καὶ τὴν ἄλληνπόλιν καὶ περισκοπῶν τὰἀναθήματα, ὁρῶ γραφὴνἀνακειμένην γῆς ἅμα καὶθαλάττης. Εὐρώπης ἡ γραφή, Φοινίκων ἡ θάλασσα, Σιδῶνος ἡ γῆ. [3] Ἐν τῇ γῇ λειμὼν καὶ χορὸςπαρθένων: ἐν τῇ θαλάττῃ ταῦροςἐνήχετο, καὶ τοῖς νώτοις καλὴπαρθένος ἐπεκάθητο, ἐπὶ Κρήτην τῷταύρῳ πλέουσα. Ἐκόμα πολλοῖςἄνθεσιν ὁ λειμών, δένδρων αὐτοῖςἀνεμέμικτο φάλαγξ καὶ φυτῶν:συνεχῆ τὰ δένδρα, συνηρεφῆ τὰπέταλα: συνῆπτον οἱ πτόρθοι τὰφύλλα, καὶ ἐγίνετο τοῖς ἄνθεσινὄροφος ἡ τῶν φύλλων συμπλοκή. [4]Ἔγραψεν ὁ τεχνίτης ὑπὸ τὰ πέταλακαὶ τὴν σκιάν, καὶ ὁ ἥλιος ἠρέμα τοῦλειμῶνος κάτω σποράδην διέρρει, ὅσον τὸ συνηρεφὲς τῆς τῶν φύλλωνκόμης ἀνέῳξεν ὁ γραφεύς. [p. 38] [5]Ὅλον ἐτείχιζε τὸν λειμῶναπεριβολή, εἴσω δὲ τοῦ τῶν ὀρόφωνστεφανώματος ὁ λειμὼν ἐκάθητο: αἱ δὲ πρασιαὶ τῶν ἀνθέων ὑπὸ τὰπέταλα τῶν φυτῶν στοιχηδὸνἐπεφύκεσαν, νάρκισσος καὶ ῥόδακαὶ μύρριναι: ὕδωρ δὲ κατὰ μέσονἔρρει τοῦ λειμῶνος, τὸ μὲνἀναβλύζον κάτωθεν ἀπὸ τῆς γῆς, τὸδὲ τοῖς ἄνθεσι καὶ τοῖς φυτοῖςπεριχεόμενον. [6] Ὀχετηγός τιςἐγέγραπτο δίκελλαν κατέχων καὶπερὶ μίαν ἀμάραν κεκυφὼς καὶἀνοίγων τὴν ὁδὸν τῷ ῥεύματι. Ἐν δὲτῷ τοῦ λειμῶνος τέλει πρὸς ταῖςἐπὶ θάλατταν τῆς γῆς ἐκβολαῖς τὰςπαρθένους ἔταξεν ὁ τεχνίτης. [7]Τὸ σχῆμα ταῖς παρθένοις καὶ χαρᾶςκαὶ φόβου: στέφανοι περὶ τοῖςμετώποις δεδεμένοι: κόμαι κατὰτῶν ὤμων λελυμέναι: τὸ σκέλος πᾶνγεγυμνωμέναι, τὸ μὲν ἄνω τοῦχιτῶνος, τὸ δὲ κάτω τοῦ πεδίλου, τὸγὰρ ζῶμα μέχρι γόνατος ἀνεῖλκετὸν χιτῶνα: τὸ πρόσωπον ὠχραί, σεσηρυῖαι τὰς παρειάς, τοὺςὀφθαλμοὺς ἀνοίξασαι πρὸς τὴνθάλατταν, μικρὸν ὑποκεχηνυῖαιτὸ στόμα, ὥσπερ ἀφήσειν ὑπὸ φόβουμέλλουσαι καὶ βοήν: [8] τὰς χεῖραςὡς ἐπὶ τὸν βοῦν ὤρεγον. Ἐπέβαινονἄκρας τῆς θαλάττης, ὅσον μικρὸνὑπεράνω τῶν ταρσῶν ὑπερέχειν τὸκῦμα: ἐῴκεσαν δὲ βούλεσθαι μὲν ὡςἐπὶ τὸν ταῦρον δραμεῖν, φοβεῖσθαιδὲ τῇ θαλάττῃ προσελθεῖν. Τῆς δὲθαλάττης ἡ χρόα διπλῆ: τὸ μὲν γὰρπρὸς τὴν γῆν ὑπέρυθρον, κυάνεονδὲ τὸ πρὸς τὸ πέλαγος. [9] Ἀφρὸς δὲἐπεποίητο καὶ πέτραι καὶ κύματα: αἱπέτραι τῆς γῆς ὑπερβεβλημέναι, ὁἀφρὸς περιλευκαίνων τὰς πέτρας, τὸ κῦμα κορυφούμενον καὶ περὶ τὰςπέτρας λυόμενον εἰς τοὺς ἀφρούς.Ὁ ταῦρος ἐν μέσῃ τῇ θαλάττῃἐγέγραπτο τοῖς κύμασιν [p. 39]ἐποχούμενος, ὡς ὄρουςἀναβαίνοντος τοῦ κύματος ἔνθακαμπτόμενον τοῦ βοὸς κυρτοῦταιτὸ σκέλος. [10] Ἡπαρθένος μέσοιςἐπεκάθητο τοῖς νώτοις τοῦ βοός, οὐ περιβάδην, ἀλλὰ κατὰ πλευράν, ἐπὶ δεξιὰ συμβᾶσα τὼ πόδε, τῇ λαιᾷτοῦ κέρως ἐχομένη, ὥσπερ ἡνίοχοςχαλινοῦ: καὶ γὰρ ὁ βοῦς ἐπέστραπτοταύτῃ μᾶλλον πρὸς τὸ τῆς χειρὸςἕλκον ἡνιοχούμενος. Χιτὼν ἀμφὶ τὰστέρνα τῆς παρθένου μέχριςαἰδοῦς: τοὐντεῦθεν ἐπεκάλυπτεχλαῖνα τὰ κάτω τοῦ σώματος:λευκὸς ὁ χιτών, ἡ χλαῖνα πορφυρᾶ, τὸ δὲ σῶμα διὰ τῆς ἐσθῆτοςὑπεφαίνετο. [11] Βαθὺς ὀμφαλός, γαστὴρ τεταμένη, λαπάρα στενή: τὸστενὸν εἰς ἰξὺν καταβαῖνονηὐρύνετο. Μαζοὶ τῶν στέρνων ἠρέμαπροκύπτοντες: ἡ συνάγουσα ζώνητὸν χιτῶνα καὶ τοὺς μαζοὺςἔκλειε, καὶ ἐγίνετο τοῦ σώματοςκάτοπτρον ὁ χιτών. [12] Αἱ χεῖρεςἄμφω διετέταντο, ἡ
